Too much, too many, not enough...

In this third millennium of the common era, oft times, we are privy of information we don't even WANT to know. Nowadays it's easy to be in touch with too many people and yet we don't spent enough time communicating. There are so many ways to communicate with each other.

Snail mail, E-mail, Landline, Mobile phone, Skype, Viber, Whatsapp, SMS, Facetime, Facebook, Twitter, Instagram, Flickr, Google+ et cetera, ad infinitum et ad nauseam.

The trend is to have as many of these at our disposition as possible. You get angsty if you miss one. What if somebody wants to send a tweet but I don't have twitter? What if I'm having dinner and someone wants to call me? I need to be available... We're always available, yet never approachable.

Making sure I keep up with this trend, I got the BBM app for my iPhone, just in case anyone wants to sent me a message there. Because, nowadays, you can never have enough.

 I never said that I was immune to this trend

.

Out of oil

My aunt was my godmother, something  she never let me forget. I'm not a touchy-feely person, my expressions of love are like natural pearls. Rare and given with care. And I did my best, in my way, to let her know that the love was there,

Little did I know that in 2005, when I went to see my grandmother for the last time, it would be the last time I saw her too. I remember how she was part of the pair who took me aside. They saw a storm brewing, put a hand on my shoulder and said 'Don't let them get to you.'

I may not always have seen eye to eye with her. I  may never understand the why and wherefore of a lot of the things she did, but it's not judge her. We're family, so I  will always question, not judge. That's love. Like everybody else, she had her quirks. We have joked about them for ever, with each  other and with her, but those quirks made her the woman we all loved.

Her battle with cancer was a long and peculiar one. This long battle was a blessing and a curse. A blessing because you have more time to get used to the idea that the end is coming. A curse, because a loved one gets to suffer for a long while. It makes you realise that no matter how long beforehand you know that the end is coming it always hurt. I'm starting to think that a long process only makes it hurt much longer.

Two weeks ago, we talked on the phone and it hurt. It hurt to know you're saying goodbye and not be able to say  the words.It hurt when you realise that you don't want your last words to be a lie, but you know that the truth isn't an option. It hurt to hear this joyful and forceful woman sound totally and utterly broken.

Last night, her flame went out. Not like a candle, but like a lamp slowly running out of oil. That's how my sweet auntie Ivy went.  After a long battle with the beast called cancer, she lost.

In the presence of death, we must continue to sing the song of life.
We must be able to accept death and go from it's presence  better able to bear our burdens and to lighten the load of others.
Out of our sorrows should come understanding.
Through our sorrows, we join with all of those before who have had to suffer and all of those who will yet have to do so.
Let us not be gripped by the fear of death. If another day be added to our lives, let us joyfully receive it, but let us not anxiously depend on our tomorrows.
Though we grieve the deaths of our loved ones, we accept them and hold on to our memories as precious gifts. Let us make the best of our loved ones while they are with us, and let us not bury our love with death.
Seneca

Aichy, drumi dushi! (translates as 'Rest in Peace')

Old and New

Old hobbies, new hobbies. New dreams. That is what I find occupying my time these days.

As many of my readers must have realised by now, I like travelling, taking pictures and recently discovered a deeper love for writing. That's why decided to start writing my first book. It will not be a novel, nor will I give up my job to do so. I will tell the story behind photo's I take.

During this week off, I started to work more seriously on this project . And promptly discovered how important it is to have a back-up of important stuff. You would think an IT-guy would know better. I felt down for just a couple of hours and restarted the project with renewed vigour. Today I have been working on the parameters defining this and future books, yeah I'm ambitious. Up until yesterday, it was obvious that I would be writing in English and Dutch.  Today, I changed my mind. English will still be the first language, but the second will be my mother tongue. There aren't many books in Papiamentu and I would like to think I can make a small contribution.

This first one will be populated with pictures from Lisbon and Belem. There is no time set yet for publication, if ever. I will be researching and going back to take pictures I feel are needed. This will be a work in progress and I will enjoy every moment of it.

Other than that, not a lot has been happening. Except that I got a very nice belated birthday present from two dear friends. It was highly appreciated.

The Truth

Does the truth REALLY set you free? Is the truth an absolute good thing? I don't so. While I don't advocate lying, I don't think the truth is necessarily a good thing. In my opinion, the truth or a lie can both be as harmful or as beneficial.

When we think we know the truth or are the keepers of the truth, we should realise that The Truth doesn't necessarily exist. It will always be the truth as you believe it to be. Have you ever heard of the parable about the blind men and the elephant? Keep in mind that you might not have all the information and as such your version of the truth could (and most likely would) be biased.

There comes a time in our life when we might think it's our duty to tell someone the truth. To 'enlighten'  them or maybe to help them 'see the error of their ways.' At such a time, we should sit and ask ourselves the whys and wherefores. What are we trying to accomplish by doing this? Will it really do the person no harm? Are we doing this to make ourselves look or feel better? Is it even ours to tell? Even when someone approaches us and asks us to tell them the truth, we should ponder these questions. Providing or withholding information should be a well-thought and conscious decision. I'm not condoning lying, but the truth shouldn't be told always. Sometimes, we should hold our peace.

The same thoughtfulness and caution should be exercised when we go on a quest for the truth. Are you even entitled to know the truth you're seeking? Why do you want to know? Why would you even want to know? What are you planning to do with the information? Do you really want to know that your friend is cheating on his or her partner? Why do you think you should know if a total stranger, or even an acquaintance, is gay or straight? Is it your place to ask someone if they are pregnant?

Any act that proves to be harmful to a third party because we either didn't think it through or initiated it for purely selfish reason can be seen as an act of evil. While we should strive to be truthful in our time here on this world, or primary mission should be to 'harm none.' While my premise is based on my particular belief system, most moral codes include a similar statement.

Ongezouten

Behalve aan fotograferen, heb ik mijn tijd ook besteed aan het vinden van mezelf. Dat laatste is nou nog niet helemaal gelukt, maar ik ben wel aardig onderweg. Opeens merk je dat je het leuk vindt om te schrijven. Zomaar in het wilde weg. Alles wat er in je opkomt.

Het is ook best eng, zo ongefilterd en ongezouten je gedachten en je mening op papier zetten. Sommige dingen vinden toch niet hun weg naar mijn boekje, die blijven toch wel privé. Maar toch! Wat zullen mensen toch van je denken? Op hoeveel tenen trap je dan? Zijn je vriendschappen wel bestand tegen zo'n actie? Ik wil van mezelf toch wel geloven dat ik zeg wat ik denk. Gelukkig denk ik meestal ook wel na over wat ik zeg. alleen niet altijd over hoe ik het breng. Maak van je hart geen moordkuil. Maar moordt niet met je muil!

Nu ik er over blog, merk ik wel dat ik me af vraag voor wie ik dit nou doe. Wie is mijn doelgroep? Wie leest dit? Wat vinden ze er van? En toch boeit het niet zo erg. Je schrijft omdat het niet anders kan. Ik merk dat mijn blog de laatste weken best organisch is geworden, het vloeit. Ik pas geen vast stramien meer toe. En stiekem hoop je wel te behagen, te strikken en te boeien.

Sensualiteit en seksualiteit proberen keer op keer een plek te bemachtigen in mijn schrijfsels. Dit is ook niet verwonderlijk, ik schrijf vanuit mijn ego en daar horen deze thema's gewoon bij. Sommigen mensen zullen hier wat meer moeite mee hebben dan de rest, in het echt en in mijn schrijfsels. Maar het gaat tenslotte om mij, mijn beleving, mijn gevoel. En de exhibitionist in me deelt dit graag.

Het nummer 'How Deep is Your Love' zit al geruime tijd in mijn hoofd. Waar komt het zo opeens vandaan? Heeft een diepere betekenis? Heb ik ergens het deuntje gehoord? Voor zo ver ik weet, ben ik niet verliefd, verloofd of uitgehuwelijkt. Ik heb niet eens een scharrel! Daar heb je twee mensen voor nodig, twee sporen.

Het traject van Arlon naar Namur vertoont ook gelijkenissen met mijn leven. Het gaat best snel, heeft een mooi uitzicht en een groot deel van de rit gaat over één spoor. Door werkzaamheden, er wordt gebouwd, er is hoop op uitbreiding.

Die hoop koester ik ook, alleen nog er aan werken.

De Toerist

Wat kan ik goed de toerist uithangen. Ondanks druilerig weer en de angst op een hoosbui, loop ik best relaxed rond met mijn camera. Soms lijk ik wel een jappanner. Om de zoveel meter moet er een foto geschoten worden, thuis geniet ik wel van het uitzicht! Behalve, dat ik met volle teugen geniet van wat er voor me ligt. Elke bloem, elk grassprietje wat gefotografeerd wordt, is omdat het mijn aandacht trekt. Met een vaart van nog net geen kilometer per uur beweeg ik me door de stad.

Ik ben dan ook niet de enige toerist in deze stad. Om een uur of tien maandag avond is het hotel vol, zelfs de enige rokerskamer is verhuurd. Overal lopen groepen mensen met de camera in de aanslag. Spanjaarden, Chinezen en zelfs een groep verkenners uit Nederland, allemaal genieten we van deze stad. Je komt elkaar ook overal tegen, zo groot is de stad nou ook weer niet.

Als toerist, kan je het niet laten om de Kazematten te bezoeken. Dáár ben ik ook uren naar op zoek. Schijnen ze best makkelijk bereikbaar te zijn ook, voor mensen die niet verdwalen in een kop thee. Ik vind ze wel de moeite waard. Een werk wat die mensen hebben gedaan eeuwen geleden! Ook dit staaltje technisch vernuft gaat veelvuldig op de foto. Entree is niet eens zo duur.

Na mijn bezoek aan de Kazematten, gun ik mezelf eindelijk een beetje rust. Lekker zitten op een bank met uitzicht op het ravijn en de juist bezochte attractie. Ik kan uren op dit bankje zitten. Wat een rust, wat een uitzicht! Eenmaal terug is Nederland ga ik dit ook doen. Pen en papier mee en schrijven maar.

Wat hoor ik daar op de achtergrond? Een geluid uit het verleden. Tussen alle digitale camera's door, hoor ik een rol film terugspoelen. Ik kijk op, zoek om me heen en vind het. Camera en eigenaresse passen bij elkaar. Charmante dame op leeftijd staat met haar foto rol in de hand.

Het is tijd voor de lunch. Zo goed en zo kwaad als het kan, loop ik terug richting de oude stad. Wat zal ik vandaag eten? Er staan zo veel restaurants om het plein, welke moet ik kiezen? Ik kies toch maar voor de Quick, de broodjes daar zien er verzorgd uit en je mag gratis je glas hervullen. Ik voel me een Amerikaanse toerist, zo eentje die alleen bij de Mac eet.

Heel even begrijp ik het...

Het is best ontspannend om De Toerist uit te hangen.

Verstandig

Word ik nou oud, of word ik verstandig? Misschien ook allebei?

Als vrijgezelle, en vrij gezellige, man van in de veertig merk ik dat ik niet echt 'op zoek' ben. Niet naar een vakantieliefje, niet naar iets voor even. Ik ben wel op zoek naar mezelf.

Natuurlijk zijn er mensen die ik beter wil leren kennen, op alle niveau's. Het gaat dan wel om meer dan alleen om het uiterlijke. En om meer dan een fysieke toenadering. Het zijn van die mensen waar het gewoon mee klikt, waar het om het platonische gaat. Soms is die fysieke spanning er wel degelijk, maar dat maakt het alleen nog intenser.

Soms word je vastberadenheid wel heel erg op de proef gesteld. Zo ook tijdens mijn dagen in Luxemburg. Loop ik langs een best mooi, slank en jong ding. Ik kijk wel zeker drie keer om, en alle drie de keren wordt er ook naar mij omgekeken. Ik heb geen plannen, kan zo terug lopen en een gokje wagen. En toch blijf ik resoluut door lopen. Waarom doe je dan zoiets? Heb je de kans om even je alleenigheid te vergeten, pak je die niet aan.

Word ik nou oud, word ik verstandig? Of misschien toch allebei?

Ik reis alleen, met allerlei (niet goedkope) technische zaken bij me. In een stad waar ik niemand ken, ook niet deze schoonheid. Ik moet wel gek wezen om risico's te lopen. Natuurlijk hangen er camera's ergens in mijn hotel. Maar daar heb ik niks aan als ik zelf lig te bloeden op mijn kamer.

Later die dag, via internet, is het weer raak. We kletsen maar wat af. 'Nee, nu ben ik nog aan het werk. Ik ben om HALFTIEN pas klaar. Zal ik om tien uur langs komen?' En weer laat ik de kans aan mij voorbij gaan. Om precies dezelfde redenen. In plaats daar van, heb ik urenlang hele mooie en diepe gesprekken met de Couchsurfer aan de balie.

Ik word oud, ik word verstandig. Of misschien gewoon een beetje bang?

L'Arrivée

Het hotel is betrekkelijk makkelijk te vinden, dankzij navigatie op mijn telefoon. Inchecken verloopt vlekkeloos, totdat zij om mijn credit card vragen. Aangezien ik al heb betaald, ben ik in eerste instantie hier niet van gecharmeerd. Eenmaal boven, begrijp ik waarom... de minibar :)

Grote zware rugtas uitpakken en de stad in. Het is nooit duidelijker geweest hoe slecht mijn richtingsgevoel is. Binnen de kortste keren, ben ik helemaal verdwaald. In plaats van naar links, ga ik naar rechts, en verbaas me er om dat ik bepaalde herkenningspunten niet meer kan vinden. Ter verdediging, de laatste keer dat ik hier zat, was bijna tien jaar geleden.  Delen van de stad liggen er zo verlaten bij dat ik me niet echt super veilig voel. Zou het komen omdat het zondag is? Ik hoop van wel.

Naar de Quick voor het avondeten, daar is het in ieder geval niet stil en verlaten. Wat een geschreeuw en gekrijs van de kids en de volwassenen! Er staat zelfs een vrouw, geen dame, als een viswijf op de stoep te schreeuwen tegen een man, Ik hoop dat het haar man is. Niet alles is drama, de acties van één pa en zijn twee kids vallen op. Hun tafel staat afgeladen met eten en met verpakking en ik heb mijn oordeel al klaar... Ze zijn klaar met eten, hij staat op... En ruimt alles op. Zelfs de tafel neemt neemt hij af met een servet. Chapeau!

Er is echt iets mis met de horeca prijzen in Nederland! Het bier uit de minibar verschilt niet veel in prijs met bier in een kroeg hier in Nederland. Twee biertjes genomen op m'n kamer, ik heb geen zin om in mijn eentje ergens wat te gaan drinken.

Alléén reizen heeft ook zo z'n nadelen.

Rotgang

Nu ik een moment voor mezelf neem, merk ik hoe veel er door m'n hoofd maalt doorgaans. Zo veel dat het met moeite allemaal te verwerken is. Geen wonder dat ik soms zo moe ben. Zo'n dag als vandaag doet wonderen. Ik zit al uren zonder internet, facebook, whatsapp of muziek. Eenmaal in een trein, houd ik niet eens bij hoe laat het is. Ongelooflijk hoe ontspannen dat is. Ik breng de tijd door met het observeren van mijn medemens en het landschap. Onthaasten heet dat.

Hoe goed naar muziek luisteren of lezen ook kunnen zijn, ze isoleren je wel van je omgeving. Deze schrijfsels doen het tegenovergestelde. Misschien omdat ik ook schrijf over wat er om me heen gebeurt. Het is dat ik niet kan tekenen, ik had anders veel schetsen gemaakt.

Ow gossie, ik had vannacht echt moeten slapen. Verzet me nu ook met man en macht tegen de slaap al helpt die jongen voor me echt niet. Die zit uitgebreid te gapen, lekker aanstekelijk. Begin nu koud te krijgen van de vermoeidheid, gelukkig heb ik mijn modieuze zomersjaal. Nooit verwacht dat ik eentje zou kopen, maar ben er best blij mee.

Het dorpje Assesse heeft dorpsfeest. Had er best een kijkje willen nemen, maar dat gaat niet. Één van de minpunten als je geen auto hebt. Ik zou graag in zo'n klein en rustig dorp willen wonen. Dan zou ik zeker "the only one in the village" zijn. Dorpje Ciney lijkt me een beter alternatief. Het is een slag groter en heeft een openbaar zwembad. Speedo's zijn verplicht in België. :-)

Ik zou dan wel veel vaker van huis uit moeten werken, of veel vroeger van huis. Dat laatste maakt je dag veel langer. De dag is amper halverwege en je hebt gevoel alsof je een hele dag achter de rug hebt. Nu dus ook! Ben al sinds half acht vanochtend aan het reizen. En dat voor op de zondag!
Marloie , vraag me af hoe groot dit land nou eenmaal is. En nu Arlon, stiekem pielen met de telefoon. Mobistar heeft nog bereik, ongelooflijk.

We zijn zo de plek van bestemming. De zware rugtas mag weer om, onbeperkt internet is aangeschaft.

Luxembourg, ik ben klaar voor je!

Krent

Waarom ben ik zo'n krent? Wat doe ik in een overvolle stoptrein die door het Belgisch landschap rijdt? Officieel heet het dat ik 'local' wil reizen. Zo veel mogelijk meemaken samen met de lokale bevolking. Zucht! Hoe kon ik weten dat ze op zondagmiddag zo hutje-mutje op elkaar gaan zitten in de trein?

Dit kan zo niet verder, ik ga mezelf minimaal één keer per jaar een luxe(re) vakantie gunnen. Ergens op een strand, met leuk en aantrekkelijk personeel die eten, drinken en massages uitdeelt.

In de tussentijd, is het een schrale troost dat mijn volgende overstap dichtbij is. Volgende halte, Brussel-Nord. Volgens schema heb ik vijfentwintig minuten om mijn volgende trein op te sporen. Gelukkig is dit station kleiner dan Antwerpen Centraal en komt de trein ook op het aangegeven spoor. Dit station is in de afgelopen tien jaar niet veel veranderd, er hangt wel een digitaal informatiebord met de vertrektijden op perron. Je zou haast denken dat den Belgische spoorwegen niet om grootse stations geven. Daar waar de stations in Nederland alsmaar grootser worden, blijft het hier een gemoedelijke boel. Of is er gewoon geen geld over voor verbouwingen?

Nog steeds zou ik me niet prettig voelen op dit station na zonsondergang. Een grondige poetsbeurt en een likje verf zouden al wonderen doen voor de beleving. En als we toch bezig zijn, doe de straten achter het station ook maar.

Ik zit deze keer tenminste niet in een bus met een grote groep Polen. Geen Pool te bekennen in de trein of op perron. Moet wel toegeven dat ik niet zou weten hoe ik eentje zou moeten herkennen. maar, dat terzijde.

Het licht is diffuus, de temperatuur net goed en het is droog. Lekker wandel en fotografeer weer. Voor mij mocht er wel iets meer zonlicht zijn, maar dit werkt. Hopelijk is het weer net zo lekker als ik op m'n bestemming aan kom.

We rijden Brussel-Noord uit, netjes op tijd. De komende drie uur ga ik lekker vegeteren en genieten van de reis. Na alle eerder boemeltjes, moest ik mijn hart vasthouden toen deze trein het station binnen kwam. Gelukkig valt het van binnen enorm mee, lijkt mij wel. Even wist ik niet zeker of ik echt wel tweede klasse zat. Helaas geen stilte coupé zoals in Nederland.

Ik mag mijn uitzicht kiezen. Of puin en rommel tussen het groen of een jonge blondine met een te krappe bustier. Drie keer raden waar ik naar keek en de eerste twee tellen niet mee...

We glijden een donkere tunnel binnen, dat maakt de keuze niet makkelijker.

Stereo

Oh wat een ge-ren. Wat een gehijg en wat een gepuf. De trein vertrekt over twee minuten, van een ander perron. Gelukkig weet een aardige voorbijgangster, met ditto vriendje, dat het drie verdiepingen hoger is. Het voelt aan alsof ik aan het parcouren ben. Moi? Rennen om de trein te halen? Vandaag dus wel en rugzak moet ook mee! Het moest wel, ik heb alleen dit alternatief gepluisd. Straks loopt alles in het honderd. De helft van het parcours had ik trouwens minuten eerder al afgelegd, onderweg naar de sanitaire voorzieningen.

Allez, Allez! Roept men. Super vriendelijk treinpersoneel laat mij als laatste binnen. De rest van de passagiers? Die mogen wachten, over een half uur gaat de volgende trein. Wellicht, van ditzelfde perron.
Trouwens, best verraderlijk groot dat station. Het is vele malen groter van binnen dan je zou denken. Zou het er van buiten ook uit zien als een blauwe Engelse politie cabine? :-)

Man, het lijkt wel spitsuur hierbinnen. Ooit tram 9 naar of van Scheveningen genomen op een mooie zomerdag? Zo dus. Maar dan met die zware rugtas mee. Anders dan in Nederland, gaat de kaartcontrole vrolijk door. Wat een lef hebben die mannen! De Belgische rust zelve zijn ze als ze langs komen. Nou ja, Belgische rust? Dat groepje dames naast me is alles behalve. Even denk ik dat er een vos om het kippenhok sluipt. Bij nader inzien, reist hij mee. Als echtgenoot van één van de meisjes.

Ben al drie keer overgestapt, nog één overstap te gaan. En toch heb ik maar drie van de zes uur achter de rug. En die rugtas zit weer op m'n rug.

Dit is de stoptrein naar Charleroi, amper Vlaams meer te horen. De meest aanwezige talen zijn,  Engels, chinees en Turks. Nou ja, ik denk dat het chinees en Turks zijn. Zou kunnen, maar zeker weten doe ik het niet. Nederlands is al sinds Roosendaal niet meer te horen.

Ik doe m'n best om niet te gaan stereotyperen, maar doe het stiekem toch. Je kunt echt merken welke nationaliteiten sinds kort en-masse op vakantie mogen buiten de grens. Net als bij 'onze' jongeren, is het asociaal gedrag het meest bij 'hun' jongeren te merken.

Voor en naast mij, zit een Turkse moeder met haar (net) volwassen zoon. Zijn gezicht kan ik niet zien, maar die van moederlief wel. Wat een liefde stralen haar ogen uit naar hem. Is dit wat anderen zien als mijn moeder naar mij kijkt?

Aan mijn reis lijkt geen eind te komen. Het voelt aan alsof naar India migreer. Gelukkig heb ik een rugtas mee en geen hutkoffer. Begin wel spijt te krijgen van al die zware kleding. Mijn rug vindt het ook maar niks.

Wie niet horen wil, moet voelen!

Hou je ergens aan vast

De komende blogs zullen in dagboek vorm zijn. Naar mijn handgeschreven overpeinzingen.
Bijna de overstap in Roosendaal gemist, dat krijg je als in slaap valt in de trein. Volgende keer, slapen vóór je gaat reizen. :-)
Wat een commotie trouwens op Roosendaal. Er werd een extra trein ingezet. Hmm, van waar ik zit lijkt het me eerder dat de andere defect was. In ieder geval, dank aan het personeel op ICE 18552.
Oorspronkelijk plan was om naar Hollands Spoor te fietsen en vanuit daar mijn reis te beginnen. Uiteindelijk ben ik in Mariahoeve begonnen, op loop afstand van huis en niet minder gratis. Ik heb toch dal-vrij. :-)

Ik sta er elke keer weer versteld van hoe het stedelijk landschap zo gauw na de grens veranderd. Twee aangrenzende landen, verbonden door taal en geschiedenis en toch zo anders.

Terwijl ik dit schrijf, moet ik aan Reni en Johan denken. Een Vlaming en een Hollander die er voor hebben gekozen om 'over de grens' te gaan wonen en werken. Elk wellicht zoekend naar datgene wat ze in eigen land niet vinden? Dat maak ik er van dan. We zijn toch allemaal ergens naar op zoek in dit leven.

Kijkend uit het raam, zie ik de maan schijnen boven het veld. Zo onverwachts en toch zo sereen. Hopelijk, geeft deze korte vakantie mij ook iets van rust. Ik heb wel een plek en toch voelt het niet goed aan. Alsof ik andermans kleren aan heb, iets of iemand wil zijn dat ik niet ben.

De eerste glimlach van de dag is een feit! Met dank aan een ree in het bos. Oh zo schattig. De eerste niesbui is ook een feit! Iets minder schattig. Tijd voor een pilletje dus.

Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het met minder ga doen. Dit geldt blijkbaar niet voor kleren. Waarom kan ik nog steeds niet weinig kleren inpakken als ik de hort op ga? Wanneer komt de tijd dat ik daadwerkelijk licht bepakt de wijde wereld in trek? Is dit stiekem toch een metafoor voor mijn bestaan? Ondanks herhaaldelijke pogingen, tors ik nog steeds veel bagage mee. Voer voor psychologen, zou ik zeggen.

Mijn wereld valt stil. De trein komt tot stilstand, dit stond niet in de planning. Even kijkt iedereen op. Zoekend, afvragend, elkaars gezicht met hun ogen aftastend. Maar, geen paniek! Ook station St. Mariabrug rijden we voorbij.

Mijn handen jeuken, ik snak naar de telefoon, naar de tablet. Maar die blijven nog even in de tas. Het is toch wel wat anders hoor, met pen en papier. De ideeën glijden zo het papier op.

Antwerpen lonkt! Ze doemt onverwachts op.

Tijd voor de volgende trein...

My promise

I'm just one voice out here on the Internet, not more nor less. The only ways I have to actively show my discontent is the small amount of buying power I have.

My vow is as follows... I will not be spending my money on companies of which I know that are actively (or too passively)  supporting this whole debacle in Russia.

Currently, the worldwide sponsors for the Olympics are:

• Coca-Cola
• Atos
• DOW
• General Electric
• Mc Donald's
• Omega
• Panasonic
• Proctor & Gamble (many brands)
• Samsung and
• Visa

That's where I'm starting. And I promise to check the delivery chain of stuff I buy. It's about time they own up to their corporate and social responsibilities. Realise that they are subsidizing these morally objectionable olympic games.

To some it might sound stupid, it might not be enough. But you have to take a stand somewhere.

Anyone else joining?

I'm taking a risk with those deep links, let's hope these corporations decide to do something right in stead of coming after me.

Ethics vs Economics

In all the controversy around the Games in Sochi, where are the different corporate sponsors? Where is the IOC?

The IOC's response is and has always been that it shouldn't be about politics, I call bull-crap! There is a difference between not agreeing with the political ideals of a host (or participating) country and accepting blatant disregard of the most basic of human rights. As a signatory country of The Universal Declaration of Human Rights, we should strive to live up to it and demand from (non) signatories that they adhere to it should they want to do business with us. The games were conceived as a means to promote understanding across cultures, thereby lessening the dangers of war. The games are all about bringing us together despite our differences. But there are limits to what we should tolerate, let alone accept.

Looking at the, lack of, response from the IOC and the different national OC's, I can't help but wonder if it hasn't been about the big bucks all along. Now, it's about the LGBT community, but how many families have been "evacuated" over the years in order to create big and spectacular venues for these games. How many countries literally sold their souls to get a chance to be the host?

Isn't it time we, the international community, stood up and told the organisers to either put up or shut up? Isn't it about time that sports be subjected to the same demands and expectations we have for other industries? Let us not kid ourselves, this is business and as such should be held to the same standards we demand from other multinational corporations.

The international community is all aflutter demanding boycotts left and right for Russian products. I concur. But I also say, let's give a strong signal to the enablers that ENOUGH IS ENOUGH!

It's about time ethics won it from economics in sport too.

DARE to speak up!

It seems that every couple of years, I find a reason to revisit a famous poem by fr. Niemöller.
Once again, we see a government institutionalizing repression and hate of a whole segment of society.

And once again we see the same government organising the Olympics and YET again, the international community is against boycotting the games. Will this countries' president refuse to attend the medal ceremony if a LGB (or T) athlete wins a medal?

Haven't we learned from the mistakes of the past?

When the Nazis came for the communists,
I remained silent;
I was not a communist.

When they locked up the social democrats,
I remained silent;
I was not a social democrat.

When they came for the trade unionists,
I did not speak out;
I was not a trade unionist.

When they came for the Jews,
I remained silent;
I wasn't a Jew.

When they came for me,
there was no one left to speak out.
 

I believe that a very strong and unequivocal international signal should be send to such countries. HUMAN rights are UNIVERSAL rights. And the right to education is a human right.
A countries' government is tasked with the well-being and safety of ALL it's citizens.

I encourage all DARE to speak up before it's  too late YET AGAIN.

Tripping

It's really been a while since I last wrote down some of my thoughts. The past couple of months have been great on so many levels.
I've managed to find that satisfaction in life. Just enjoying every single day I get to live. Making new friends, visiting new places and making new memories. Through this all, I have to keep remembering not to loose touch with "old" friends. As much as I loathe it, I guess I will have to start planning time with friends a bit more consistently. So if any friends are reading this, hit me up with a proposal. :)

In february, I went back to Lisbon. Spent a couple of days walking around and remembering why I love it so much there.  If I had the means, I'd be in Lisbon at least every couple of months. The first day or two, I was quite nervous about bumping into the reason why I visited Lisbon the other times. Thankfully, this didn't happen. I got to revisit a lot of places and enjoyed my time spent there. Took some beautiful pictures, met new people and got my eyes opened regarding other people. All in all, a learning experience.

For my birthday, I rewarded myself with a trip to Malta. One of the most spontaneously trips I've taken so far.
I spent more time rediscovering my photography and took some of my best photo's to date. I also discovered the delight of just have a drink with a stranger and chatting, with no ulterior motive.
I still can't fathom an island with nearly three times the population of my native island can live together on three-fourths the surface area. And yet, it never felt crowded.

Aachen also was graced with my presence, albeit for just 24 hours. Hanswurst still rocks! And guess what... I took more pictures there. My trusty new camera is sure getting a workout. :)

I foresee more trips in the future for me and my camera,

I know this blog hasn't been as deep as in the past, but sometimes life is about the lighter stuff to.

Till the next blog.

P.S. rights to these photographs belong to me :)