Stereo

Oh wat een ge-ren. Wat een gehijg en wat een gepuf. De trein vertrekt over twee minuten, van een ander perron. Gelukkig weet een aardige voorbijgangster, met ditto vriendje, dat het drie verdiepingen hoger is. Het voelt aan alsof ik aan het parcouren ben. Moi? Rennen om de trein te halen? Vandaag dus wel en rugzak moet ook mee! Het moest wel, ik heb alleen dit alternatief gepluisd. Straks loopt alles in het honderd. De helft van het parcours had ik trouwens minuten eerder al afgelegd, onderweg naar de sanitaire voorzieningen.

Allez, Allez! Roept men. Super vriendelijk treinpersoneel laat mij als laatste binnen. De rest van de passagiers? Die mogen wachten, over een half uur gaat de volgende trein. Wellicht, van ditzelfde perron.
Trouwens, best verraderlijk groot dat station. Het is vele malen groter van binnen dan je zou denken. Zou het er van buiten ook uit zien als een blauwe Engelse politie cabine? :-)

Man, het lijkt wel spitsuur hierbinnen. Ooit tram 9 naar of van Scheveningen genomen op een mooie zomerdag? Zo dus. Maar dan met die zware rugtas mee. Anders dan in Nederland, gaat de kaartcontrole vrolijk door. Wat een lef hebben die mannen! De Belgische rust zelve zijn ze als ze langs komen. Nou ja, Belgische rust? Dat groepje dames naast me is alles behalve. Even denk ik dat er een vos om het kippenhok sluipt. Bij nader inzien, reist hij mee. Als echtgenoot van één van de meisjes.

Ben al drie keer overgestapt, nog één overstap te gaan. En toch heb ik maar drie van de zes uur achter de rug. En die rugtas zit weer op m'n rug.

Dit is de stoptrein naar Charleroi, amper Vlaams meer te horen. De meest aanwezige talen zijn,  Engels, chinees en Turks. Nou ja, ik denk dat het chinees en Turks zijn. Zou kunnen, maar zeker weten doe ik het niet. Nederlands is al sinds Roosendaal niet meer te horen.

Ik doe m'n best om niet te gaan stereotyperen, maar doe het stiekem toch. Je kunt echt merken welke nationaliteiten sinds kort en-masse op vakantie mogen buiten de grens. Net als bij 'onze' jongeren, is het asociaal gedrag het meest bij 'hun' jongeren te merken.

Voor en naast mij, zit een Turkse moeder met haar (net) volwassen zoon. Zijn gezicht kan ik niet zien, maar die van moederlief wel. Wat een liefde stralen haar ogen uit naar hem. Is dit wat anderen zien als mijn moeder naar mij kijkt?

Aan mijn reis lijkt geen eind te komen. Het voelt aan alsof naar India migreer. Gelukkig heb ik een rugtas mee en geen hutkoffer. Begin wel spijt te krijgen van al die zware kleding. Mijn rug vindt het ook maar niks.

Wie niet horen wil, moet voelen!