I could have been your bunkmate

It's weird how life goes. I went to watch a movie tonight, expecting to relate to the younger character in his dealings with his father. I ended up seeing a portrayal of how my life could have gone a couple of months ago.

I wont be divulging the plot of the movie (Being Flynn), see it for yourself.

I recognized so much of my past situations and dealings of the last 3 years in the plot that it became quite scary. I could easily see myself sleeping on a bench in a park, in the heart of winter. Or in a homeless shelter, sharing a bunk-bed with a guy I've never see before. All the sleepless nights, the wandering around. All looked so familiar and yet so foreign. It was like realizing what lies beyond the bend in the road.

This film made me quite sad, yet at the same time it helped me pick up my spirits. Yes! It could have been that bad or even worse, But it didn't get to be like that.

Why not? You ask?
Because I loved myself enough not to let it get that far. Now I realize that.

I still have ways to go on my way to recovery, but I' m getting there. Slowly, but surely.

I'm well aware of the fact that this entry is not up to the standard of many of my previous ones. But this one is all about that "I coulda been your bunkmate"

Kracht?

Wees gewaarschuwd, de volgende tekst is niet luchtig of licht. Het is een zware en donkere passage.

Maybe someday I’ll translate it to english, but not now.

 

Ik heb geen kracht meer om door te gaan. Waar moet ik kracht uit putten?
Ik ben uitgeput, de bron is opgedroogd. Er rest niks dan een troebel laagje onderin.

De meesten putten kracht en de wil om door te gaan, uit hun geloof. Dit is voor mij niet weggelegd. Vind ik net iets te zweverig, kan ik me in het dagelijks leven niet aan vasthouden. Tegelijkertijd, ben ik jaloers op hun, zij hebben houvast. Gevolg hiervan is dat ik mijn kracht zal moeten halen uit mijn gevoel van eigen waarde en voldoening. “A job well done” zoals het in het engels gezegd wordt.

Wat nou als dit gevoel er niet meer is? Als het balans zoek is? Als professional, voel ik me gesterkt. Keer op keer, zie ik resultaat. een schouderklopje hier, een glimlach daar. In m’n privé-leven, merk ik dat m’n incasserend vermogen alsmaar blijft afnemen. Ik geraak sneller en sneller uit balans en verward.

Ik heb het gevoel alsof ik de afgelopen 20 jaar, van de ene mislukking in de andere rol. Zelfs goed-doordachte plannen gaan mis. Elke keer sta ik weer op en begin van nul, soms zelfs van lager dan nul.

De fysieke klachten en pijntjes van een heel leven lang eisen ook psychisch hun tol. Terugkrabbelen wordt moeilijker.  Het al-dan-niet bestaan van een stabiel liefdesleven zou niet mogen meetellen. Na de zoveelste afwijzing, begin je jezelf wel af te vragen of je nog wel *IETS* te bieden hebt.

Persoonlijk, zie ik niet meer in *wat* ik te bieden heb.  Ook het gevoel dat ik niks meer te verliezen heb was heel erg sterk en nadrukkelijk aanwezig. Er onstond in mijn hoofd een (korte) lijst met mensen die toch een persoonlijk afscheidsbriefje zouden moeten krijgen. De tekst voor een algmene tekst stond al vast in m’n hoofd. En sinds vrijdagavond ook als notitie in mijn telefoon. Nu nog een plek en een manier vinden.

Hoe egoïstisch ik ook wou zijn, ik kon niet doorgaan. Omwille van deze mensen niet! Dit was geen nieuws voor me, ik heb me niet voor niks van hun afgezonderd de afgelopen dagen. Het mocht niet baten,  ik wist precies welke stappen er uit liefde en vastberadenheid genomen zouden worden.

Ik kijk nog eens in de put, het laagje water glinstert als zilver. Het glinstert met het sprankje hoop die ze hebben. In mij zelf brand dit lichtje (nog) niet, maar ik heb de komende tijd genoeg aan hun licht, hun knuffels en e feit dat zij mij WEL de moeite waard vinden.

Met hun hulp en die van anderen, sla ik mezelf ook deze keer er door heen.