Bijna de overstap in Roosendaal gemist, dat krijg je als in slaap valt in de trein. Volgende keer, slapen vóór je gaat reizen. :-)
Wat een commotie trouwens op Roosendaal. Er werd een extra trein ingezet. Hmm, van waar ik zit lijkt het me eerder dat de andere defect was. In ieder geval, dank aan het personeel op ICE 18552.
Oorspronkelijk plan was om naar Hollands Spoor te fietsen en vanuit daar mijn reis te beginnen. Uiteindelijk ben ik in Mariahoeve begonnen, op loop afstand van huis en niet minder gratis. Ik heb toch dal-vrij. :-)
Ik sta er elke keer weer versteld van hoe het stedelijk landschap zo gauw na de grens veranderd. Twee aangrenzende landen, verbonden door taal en geschiedenis en toch zo anders.
Terwijl ik dit schrijf, moet ik aan Reni en Johan denken. Een Vlaming en een Hollander die er voor hebben gekozen om 'over de grens' te gaan wonen en werken. Elk wellicht zoekend naar datgene wat ze in eigen land niet vinden? Dat maak ik er van dan. We zijn toch allemaal ergens naar op zoek in dit leven.
Kijkend uit het raam, zie ik de maan schijnen boven het veld. Zo onverwachts en toch zo sereen. Hopelijk, geeft deze korte vakantie mij ook iets van rust. Ik heb wel een plek en toch voelt het niet goed aan. Alsof ik andermans kleren aan heb, iets of iemand wil zijn dat ik niet ben.
De eerste glimlach van de dag is een feit! Met dank aan een ree in het bos. Oh zo schattig. De eerste niesbui is ook een feit! Iets minder schattig. Tijd voor een pilletje dus.
Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het met minder ga doen. Dit geldt blijkbaar niet voor kleren. Waarom kan ik nog steeds niet weinig kleren inpakken als ik de hort op ga? Wanneer komt de tijd dat ik daadwerkelijk licht bepakt de wijde wereld in trek? Is dit stiekem toch een metafoor voor mijn bestaan? Ondanks herhaaldelijke pogingen, tors ik nog steeds veel bagage mee. Voer voor psychologen, zou ik zeggen.
Mijn wereld valt stil. De trein komt tot stilstand, dit stond niet in de planning. Even kijkt iedereen op. Zoekend, afvragend, elkaars gezicht met hun ogen aftastend. Maar, geen paniek! Ook station St. Mariabrug rijden we voorbij.
Mijn handen jeuken, ik snak naar de telefoon, naar de tablet. Maar die blijven nog even in de tas. Het is toch wel wat anders hoor, met pen en papier. De ideeën glijden zo het papier op.
Antwerpen lonkt! Ze doemt onverwachts op.
Tijd voor de volgende trein...
No comments:
Post a Comment