Het is ook best eng, zo ongefilterd en ongezouten je gedachten en je mening op papier zetten. Sommige dingen vinden toch niet hun weg naar mijn boekje, die blijven toch wel privé. Maar toch! Wat zullen mensen toch van je denken? Op hoeveel tenen trap je dan? Zijn je vriendschappen wel bestand tegen zo'n actie? Ik wil van mezelf toch wel geloven dat ik zeg wat ik denk. Gelukkig denk ik meestal ook wel na over wat ik zeg. alleen niet altijd over hoe ik het breng. Maak van je hart geen moordkuil. Maar moordt niet met je muil!
Nu ik er over blog, merk ik wel dat ik me af vraag voor wie ik dit nou doe. Wie is mijn doelgroep? Wie leest dit? Wat vinden ze er van? En toch boeit het niet zo erg. Je schrijft omdat het niet anders kan. Ik merk dat mijn blog de laatste weken best organisch is geworden, het vloeit. Ik pas geen vast stramien meer toe. En stiekem hoop je wel te behagen, te strikken en te boeien.
Sensualiteit en seksualiteit proberen keer op keer een plek te bemachtigen in mijn schrijfsels. Dit is ook niet verwonderlijk, ik schrijf vanuit mijn ego en daar horen deze thema's gewoon bij. Sommigen mensen zullen hier wat meer moeite mee hebben dan de rest, in het echt en in mijn schrijfsels. Maar het gaat tenslotte om mij, mijn beleving, mijn gevoel. En de exhibitionist in me deelt dit graag.
Het nummer 'How Deep is Your Love' zit al geruime tijd in mijn hoofd. Waar komt het zo opeens vandaan? Heeft een diepere betekenis? Heb ik ergens het deuntje gehoord? Voor zo ver ik weet, ben ik niet verliefd, verloofd of uitgehuwelijkt. Ik heb niet eens een scharrel! Daar heb je twee mensen voor nodig, twee sporen.
Het traject van Arlon naar Namur vertoont ook gelijkenissen met mijn leven. Het gaat best snel, heeft een mooi uitzicht en een groot deel van de rit gaat over één spoor. Door werkzaamheden, er wordt gebouwd, er is hoop op uitbreiding.
Die hoop koester ik ook, alleen nog er aan werken.
No comments:
Post a Comment