Old and New

Old hobbies, new hobbies. New dreams. That is what I find occupying my time these days.

As many of my readers must have realised by now, I like travelling, taking pictures and recently discovered a deeper love for writing. That's why decided to start writing my first book. It will not be a novel, nor will I give up my job to do so. I will tell the story behind photo's I take.

During this week off, I started to work more seriously on this project . And promptly discovered how important it is to have a back-up of important stuff. You would think an IT-guy would know better. I felt down for just a couple of hours and restarted the project with renewed vigour. Today I have been working on the parameters defining this and future books, yeah I'm ambitious. Up until yesterday, it was obvious that I would be writing in English and Dutch.  Today, I changed my mind. English will still be the first language, but the second will be my mother tongue. There aren't many books in Papiamentu and I would like to think I can make a small contribution.

This first one will be populated with pictures from Lisbon and Belem. There is no time set yet for publication, if ever. I will be researching and going back to take pictures I feel are needed. This will be a work in progress and I will enjoy every moment of it.

Other than that, not a lot has been happening. Except that I got a very nice belated birthday present from two dear friends. It was highly appreciated.

The Truth

Does the truth REALLY set you free? Is the truth an absolute good thing? I don't so. While I don't advocate lying, I don't think the truth is necessarily a good thing. In my opinion, the truth or a lie can both be as harmful or as beneficial.

When we think we know the truth or are the keepers of the truth, we should realise that The Truth doesn't necessarily exist. It will always be the truth as you believe it to be. Have you ever heard of the parable about the blind men and the elephant? Keep in mind that you might not have all the information and as such your version of the truth could (and most likely would) be biased.

There comes a time in our life when we might think it's our duty to tell someone the truth. To 'enlighten'  them or maybe to help them 'see the error of their ways.' At such a time, we should sit and ask ourselves the whys and wherefores. What are we trying to accomplish by doing this? Will it really do the person no harm? Are we doing this to make ourselves look or feel better? Is it even ours to tell? Even when someone approaches us and asks us to tell them the truth, we should ponder these questions. Providing or withholding information should be a well-thought and conscious decision. I'm not condoning lying, but the truth shouldn't be told always. Sometimes, we should hold our peace.

The same thoughtfulness and caution should be exercised when we go on a quest for the truth. Are you even entitled to know the truth you're seeking? Why do you want to know? Why would you even want to know? What are you planning to do with the information? Do you really want to know that your friend is cheating on his or her partner? Why do you think you should know if a total stranger, or even an acquaintance, is gay or straight? Is it your place to ask someone if they are pregnant?

Any act that proves to be harmful to a third party because we either didn't think it through or initiated it for purely selfish reason can be seen as an act of evil. While we should strive to be truthful in our time here on this world, or primary mission should be to 'harm none.' While my premise is based on my particular belief system, most moral codes include a similar statement.

Ongezouten

Behalve aan fotograferen, heb ik mijn tijd ook besteed aan het vinden van mezelf. Dat laatste is nou nog niet helemaal gelukt, maar ik ben wel aardig onderweg. Opeens merk je dat je het leuk vindt om te schrijven. Zomaar in het wilde weg. Alles wat er in je opkomt.

Het is ook best eng, zo ongefilterd en ongezouten je gedachten en je mening op papier zetten. Sommige dingen vinden toch niet hun weg naar mijn boekje, die blijven toch wel privé. Maar toch! Wat zullen mensen toch van je denken? Op hoeveel tenen trap je dan? Zijn je vriendschappen wel bestand tegen zo'n actie? Ik wil van mezelf toch wel geloven dat ik zeg wat ik denk. Gelukkig denk ik meestal ook wel na over wat ik zeg. alleen niet altijd over hoe ik het breng. Maak van je hart geen moordkuil. Maar moordt niet met je muil!

Nu ik er over blog, merk ik wel dat ik me af vraag voor wie ik dit nou doe. Wie is mijn doelgroep? Wie leest dit? Wat vinden ze er van? En toch boeit het niet zo erg. Je schrijft omdat het niet anders kan. Ik merk dat mijn blog de laatste weken best organisch is geworden, het vloeit. Ik pas geen vast stramien meer toe. En stiekem hoop je wel te behagen, te strikken en te boeien.

Sensualiteit en seksualiteit proberen keer op keer een plek te bemachtigen in mijn schrijfsels. Dit is ook niet verwonderlijk, ik schrijf vanuit mijn ego en daar horen deze thema's gewoon bij. Sommigen mensen zullen hier wat meer moeite mee hebben dan de rest, in het echt en in mijn schrijfsels. Maar het gaat tenslotte om mij, mijn beleving, mijn gevoel. En de exhibitionist in me deelt dit graag.

Het nummer 'How Deep is Your Love' zit al geruime tijd in mijn hoofd. Waar komt het zo opeens vandaan? Heeft een diepere betekenis? Heb ik ergens het deuntje gehoord? Voor zo ver ik weet, ben ik niet verliefd, verloofd of uitgehuwelijkt. Ik heb niet eens een scharrel! Daar heb je twee mensen voor nodig, twee sporen.

Het traject van Arlon naar Namur vertoont ook gelijkenissen met mijn leven. Het gaat best snel, heeft een mooi uitzicht en een groot deel van de rit gaat over één spoor. Door werkzaamheden, er wordt gebouwd, er is hoop op uitbreiding.

Die hoop koester ik ook, alleen nog er aan werken.

De Toerist

Wat kan ik goed de toerist uithangen. Ondanks druilerig weer en de angst op een hoosbui, loop ik best relaxed rond met mijn camera. Soms lijk ik wel een jappanner. Om de zoveel meter moet er een foto geschoten worden, thuis geniet ik wel van het uitzicht! Behalve, dat ik met volle teugen geniet van wat er voor me ligt. Elke bloem, elk grassprietje wat gefotografeerd wordt, is omdat het mijn aandacht trekt. Met een vaart van nog net geen kilometer per uur beweeg ik me door de stad.

Ik ben dan ook niet de enige toerist in deze stad. Om een uur of tien maandag avond is het hotel vol, zelfs de enige rokerskamer is verhuurd. Overal lopen groepen mensen met de camera in de aanslag. Spanjaarden, Chinezen en zelfs een groep verkenners uit Nederland, allemaal genieten we van deze stad. Je komt elkaar ook overal tegen, zo groot is de stad nou ook weer niet.

Als toerist, kan je het niet laten om de Kazematten te bezoeken. Dáár ben ik ook uren naar op zoek. Schijnen ze best makkelijk bereikbaar te zijn ook, voor mensen die niet verdwalen in een kop thee. Ik vind ze wel de moeite waard. Een werk wat die mensen hebben gedaan eeuwen geleden! Ook dit staaltje technisch vernuft gaat veelvuldig op de foto. Entree is niet eens zo duur.

Na mijn bezoek aan de Kazematten, gun ik mezelf eindelijk een beetje rust. Lekker zitten op een bank met uitzicht op het ravijn en de juist bezochte attractie. Ik kan uren op dit bankje zitten. Wat een rust, wat een uitzicht! Eenmaal terug is Nederland ga ik dit ook doen. Pen en papier mee en schrijven maar.

Wat hoor ik daar op de achtergrond? Een geluid uit het verleden. Tussen alle digitale camera's door, hoor ik een rol film terugspoelen. Ik kijk op, zoek om me heen en vind het. Camera en eigenaresse passen bij elkaar. Charmante dame op leeftijd staat met haar foto rol in de hand.

Het is tijd voor de lunch. Zo goed en zo kwaad als het kan, loop ik terug richting de oude stad. Wat zal ik vandaag eten? Er staan zo veel restaurants om het plein, welke moet ik kiezen? Ik kies toch maar voor de Quick, de broodjes daar zien er verzorgd uit en je mag gratis je glas hervullen. Ik voel me een Amerikaanse toerist, zo eentje die alleen bij de Mac eet.

Heel even begrijp ik het...

Het is best ontspannend om De Toerist uit te hangen.

Verstandig

Word ik nou oud, of word ik verstandig? Misschien ook allebei?

Als vrijgezelle, en vrij gezellige, man van in de veertig merk ik dat ik niet echt 'op zoek' ben. Niet naar een vakantieliefje, niet naar iets voor even. Ik ben wel op zoek naar mezelf.

Natuurlijk zijn er mensen die ik beter wil leren kennen, op alle niveau's. Het gaat dan wel om meer dan alleen om het uiterlijke. En om meer dan een fysieke toenadering. Het zijn van die mensen waar het gewoon mee klikt, waar het om het platonische gaat. Soms is die fysieke spanning er wel degelijk, maar dat maakt het alleen nog intenser.

Soms word je vastberadenheid wel heel erg op de proef gesteld. Zo ook tijdens mijn dagen in Luxemburg. Loop ik langs een best mooi, slank en jong ding. Ik kijk wel zeker drie keer om, en alle drie de keren wordt er ook naar mij omgekeken. Ik heb geen plannen, kan zo terug lopen en een gokje wagen. En toch blijf ik resoluut door lopen. Waarom doe je dan zoiets? Heb je de kans om even je alleenigheid te vergeten, pak je die niet aan.

Word ik nou oud, word ik verstandig? Of misschien toch allebei?

Ik reis alleen, met allerlei (niet goedkope) technische zaken bij me. In een stad waar ik niemand ken, ook niet deze schoonheid. Ik moet wel gek wezen om risico's te lopen. Natuurlijk hangen er camera's ergens in mijn hotel. Maar daar heb ik niks aan als ik zelf lig te bloeden op mijn kamer.

Later die dag, via internet, is het weer raak. We kletsen maar wat af. 'Nee, nu ben ik nog aan het werk. Ik ben om HALFTIEN pas klaar. Zal ik om tien uur langs komen?' En weer laat ik de kans aan mij voorbij gaan. Om precies dezelfde redenen. In plaats daar van, heb ik urenlang hele mooie en diepe gesprekken met de Couchsurfer aan de balie.

Ik word oud, ik word verstandig. Of misschien gewoon een beetje bang?

L'Arrivée

Het hotel is betrekkelijk makkelijk te vinden, dankzij navigatie op mijn telefoon. Inchecken verloopt vlekkeloos, totdat zij om mijn credit card vragen. Aangezien ik al heb betaald, ben ik in eerste instantie hier niet van gecharmeerd. Eenmaal boven, begrijp ik waarom... de minibar :)

Grote zware rugtas uitpakken en de stad in. Het is nooit duidelijker geweest hoe slecht mijn richtingsgevoel is. Binnen de kortste keren, ben ik helemaal verdwaald. In plaats van naar links, ga ik naar rechts, en verbaas me er om dat ik bepaalde herkenningspunten niet meer kan vinden. Ter verdediging, de laatste keer dat ik hier zat, was bijna tien jaar geleden.  Delen van de stad liggen er zo verlaten bij dat ik me niet echt super veilig voel. Zou het komen omdat het zondag is? Ik hoop van wel.

Naar de Quick voor het avondeten, daar is het in ieder geval niet stil en verlaten. Wat een geschreeuw en gekrijs van de kids en de volwassenen! Er staat zelfs een vrouw, geen dame, als een viswijf op de stoep te schreeuwen tegen een man, Ik hoop dat het haar man is. Niet alles is drama, de acties van één pa en zijn twee kids vallen op. Hun tafel staat afgeladen met eten en met verpakking en ik heb mijn oordeel al klaar... Ze zijn klaar met eten, hij staat op... En ruimt alles op. Zelfs de tafel neemt neemt hij af met een servet. Chapeau!

Er is echt iets mis met de horeca prijzen in Nederland! Het bier uit de minibar verschilt niet veel in prijs met bier in een kroeg hier in Nederland. Twee biertjes genomen op m'n kamer, ik heb geen zin om in mijn eentje ergens wat te gaan drinken.

Alléén reizen heeft ook zo z'n nadelen.