Rotgang

Nu ik een moment voor mezelf neem, merk ik hoe veel er door m'n hoofd maalt doorgaans. Zo veel dat het met moeite allemaal te verwerken is. Geen wonder dat ik soms zo moe ben. Zo'n dag als vandaag doet wonderen. Ik zit al uren zonder internet, facebook, whatsapp of muziek. Eenmaal in een trein, houd ik niet eens bij hoe laat het is. Ongelooflijk hoe ontspannen dat is. Ik breng de tijd door met het observeren van mijn medemens en het landschap. Onthaasten heet dat.

Hoe goed naar muziek luisteren of lezen ook kunnen zijn, ze isoleren je wel van je omgeving. Deze schrijfsels doen het tegenovergestelde. Misschien omdat ik ook schrijf over wat er om me heen gebeurt. Het is dat ik niet kan tekenen, ik had anders veel schetsen gemaakt.

Ow gossie, ik had vannacht echt moeten slapen. Verzet me nu ook met man en macht tegen de slaap al helpt die jongen voor me echt niet. Die zit uitgebreid te gapen, lekker aanstekelijk. Begin nu koud te krijgen van de vermoeidheid, gelukkig heb ik mijn modieuze zomersjaal. Nooit verwacht dat ik eentje zou kopen, maar ben er best blij mee.

Het dorpje Assesse heeft dorpsfeest. Had er best een kijkje willen nemen, maar dat gaat niet. Één van de minpunten als je geen auto hebt. Ik zou graag in zo'n klein en rustig dorp willen wonen. Dan zou ik zeker "the only one in the village" zijn. Dorpje Ciney lijkt me een beter alternatief. Het is een slag groter en heeft een openbaar zwembad. Speedo's zijn verplicht in België. :-)

Ik zou dan wel veel vaker van huis uit moeten werken, of veel vroeger van huis. Dat laatste maakt je dag veel langer. De dag is amper halverwege en je hebt gevoel alsof je een hele dag achter de rug hebt. Nu dus ook! Ben al sinds half acht vanochtend aan het reizen. En dat voor op de zondag!
Marloie , vraag me af hoe groot dit land nou eenmaal is. En nu Arlon, stiekem pielen met de telefoon. Mobistar heeft nog bereik, ongelooflijk.

We zijn zo de plek van bestemming. De zware rugtas mag weer om, onbeperkt internet is aangeschaft.

Luxembourg, ik ben klaar voor je!

Krent

Waarom ben ik zo'n krent? Wat doe ik in een overvolle stoptrein die door het Belgisch landschap rijdt? Officieel heet het dat ik 'local' wil reizen. Zo veel mogelijk meemaken samen met de lokale bevolking. Zucht! Hoe kon ik weten dat ze op zondagmiddag zo hutje-mutje op elkaar gaan zitten in de trein?

Dit kan zo niet verder, ik ga mezelf minimaal één keer per jaar een luxe(re) vakantie gunnen. Ergens op een strand, met leuk en aantrekkelijk personeel die eten, drinken en massages uitdeelt.

In de tussentijd, is het een schrale troost dat mijn volgende overstap dichtbij is. Volgende halte, Brussel-Nord. Volgens schema heb ik vijfentwintig minuten om mijn volgende trein op te sporen. Gelukkig is dit station kleiner dan Antwerpen Centraal en komt de trein ook op het aangegeven spoor. Dit station is in de afgelopen tien jaar niet veel veranderd, er hangt wel een digitaal informatiebord met de vertrektijden op perron. Je zou haast denken dat den Belgische spoorwegen niet om grootse stations geven. Daar waar de stations in Nederland alsmaar grootser worden, blijft het hier een gemoedelijke boel. Of is er gewoon geen geld over voor verbouwingen?

Nog steeds zou ik me niet prettig voelen op dit station na zonsondergang. Een grondige poetsbeurt en een likje verf zouden al wonderen doen voor de beleving. En als we toch bezig zijn, doe de straten achter het station ook maar.

Ik zit deze keer tenminste niet in een bus met een grote groep Polen. Geen Pool te bekennen in de trein of op perron. Moet wel toegeven dat ik niet zou weten hoe ik eentje zou moeten herkennen. maar, dat terzijde.

Het licht is diffuus, de temperatuur net goed en het is droog. Lekker wandel en fotografeer weer. Voor mij mocht er wel iets meer zonlicht zijn, maar dit werkt. Hopelijk is het weer net zo lekker als ik op m'n bestemming aan kom.

We rijden Brussel-Noord uit, netjes op tijd. De komende drie uur ga ik lekker vegeteren en genieten van de reis. Na alle eerder boemeltjes, moest ik mijn hart vasthouden toen deze trein het station binnen kwam. Gelukkig valt het van binnen enorm mee, lijkt mij wel. Even wist ik niet zeker of ik echt wel tweede klasse zat. Helaas geen stilte coupé zoals in Nederland.

Ik mag mijn uitzicht kiezen. Of puin en rommel tussen het groen of een jonge blondine met een te krappe bustier. Drie keer raden waar ik naar keek en de eerste twee tellen niet mee...

We glijden een donkere tunnel binnen, dat maakt de keuze niet makkelijker.

Stereo

Oh wat een ge-ren. Wat een gehijg en wat een gepuf. De trein vertrekt over twee minuten, van een ander perron. Gelukkig weet een aardige voorbijgangster, met ditto vriendje, dat het drie verdiepingen hoger is. Het voelt aan alsof ik aan het parcouren ben. Moi? Rennen om de trein te halen? Vandaag dus wel en rugzak moet ook mee! Het moest wel, ik heb alleen dit alternatief gepluisd. Straks loopt alles in het honderd. De helft van het parcours had ik trouwens minuten eerder al afgelegd, onderweg naar de sanitaire voorzieningen.

Allez, Allez! Roept men. Super vriendelijk treinpersoneel laat mij als laatste binnen. De rest van de passagiers? Die mogen wachten, over een half uur gaat de volgende trein. Wellicht, van ditzelfde perron.
Trouwens, best verraderlijk groot dat station. Het is vele malen groter van binnen dan je zou denken. Zou het er van buiten ook uit zien als een blauwe Engelse politie cabine? :-)

Man, het lijkt wel spitsuur hierbinnen. Ooit tram 9 naar of van Scheveningen genomen op een mooie zomerdag? Zo dus. Maar dan met die zware rugtas mee. Anders dan in Nederland, gaat de kaartcontrole vrolijk door. Wat een lef hebben die mannen! De Belgische rust zelve zijn ze als ze langs komen. Nou ja, Belgische rust? Dat groepje dames naast me is alles behalve. Even denk ik dat er een vos om het kippenhok sluipt. Bij nader inzien, reist hij mee. Als echtgenoot van één van de meisjes.

Ben al drie keer overgestapt, nog één overstap te gaan. En toch heb ik maar drie van de zes uur achter de rug. En die rugtas zit weer op m'n rug.

Dit is de stoptrein naar Charleroi, amper Vlaams meer te horen. De meest aanwezige talen zijn,  Engels, chinees en Turks. Nou ja, ik denk dat het chinees en Turks zijn. Zou kunnen, maar zeker weten doe ik het niet. Nederlands is al sinds Roosendaal niet meer te horen.

Ik doe m'n best om niet te gaan stereotyperen, maar doe het stiekem toch. Je kunt echt merken welke nationaliteiten sinds kort en-masse op vakantie mogen buiten de grens. Net als bij 'onze' jongeren, is het asociaal gedrag het meest bij 'hun' jongeren te merken.

Voor en naast mij, zit een Turkse moeder met haar (net) volwassen zoon. Zijn gezicht kan ik niet zien, maar die van moederlief wel. Wat een liefde stralen haar ogen uit naar hem. Is dit wat anderen zien als mijn moeder naar mij kijkt?

Aan mijn reis lijkt geen eind te komen. Het voelt aan alsof naar India migreer. Gelukkig heb ik een rugtas mee en geen hutkoffer. Begin wel spijt te krijgen van al die zware kleding. Mijn rug vindt het ook maar niks.

Wie niet horen wil, moet voelen!

Hou je ergens aan vast

De komende blogs zullen in dagboek vorm zijn. Naar mijn handgeschreven overpeinzingen.
Bijna de overstap in Roosendaal gemist, dat krijg je als in slaap valt in de trein. Volgende keer, slapen vóór je gaat reizen. :-)
Wat een commotie trouwens op Roosendaal. Er werd een extra trein ingezet. Hmm, van waar ik zit lijkt het me eerder dat de andere defect was. In ieder geval, dank aan het personeel op ICE 18552.
Oorspronkelijk plan was om naar Hollands Spoor te fietsen en vanuit daar mijn reis te beginnen. Uiteindelijk ben ik in Mariahoeve begonnen, op loop afstand van huis en niet minder gratis. Ik heb toch dal-vrij. :-)

Ik sta er elke keer weer versteld van hoe het stedelijk landschap zo gauw na de grens veranderd. Twee aangrenzende landen, verbonden door taal en geschiedenis en toch zo anders.

Terwijl ik dit schrijf, moet ik aan Reni en Johan denken. Een Vlaming en een Hollander die er voor hebben gekozen om 'over de grens' te gaan wonen en werken. Elk wellicht zoekend naar datgene wat ze in eigen land niet vinden? Dat maak ik er van dan. We zijn toch allemaal ergens naar op zoek in dit leven.

Kijkend uit het raam, zie ik de maan schijnen boven het veld. Zo onverwachts en toch zo sereen. Hopelijk, geeft deze korte vakantie mij ook iets van rust. Ik heb wel een plek en toch voelt het niet goed aan. Alsof ik andermans kleren aan heb, iets of iemand wil zijn dat ik niet ben.

De eerste glimlach van de dag is een feit! Met dank aan een ree in het bos. Oh zo schattig. De eerste niesbui is ook een feit! Iets minder schattig. Tijd voor een pilletje dus.

Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het met minder ga doen. Dit geldt blijkbaar niet voor kleren. Waarom kan ik nog steeds niet weinig kleren inpakken als ik de hort op ga? Wanneer komt de tijd dat ik daadwerkelijk licht bepakt de wijde wereld in trek? Is dit stiekem toch een metafoor voor mijn bestaan? Ondanks herhaaldelijke pogingen, tors ik nog steeds veel bagage mee. Voer voor psychologen, zou ik zeggen.

Mijn wereld valt stil. De trein komt tot stilstand, dit stond niet in de planning. Even kijkt iedereen op. Zoekend, afvragend, elkaars gezicht met hun ogen aftastend. Maar, geen paniek! Ook station St. Mariabrug rijden we voorbij.

Mijn handen jeuken, ik snak naar de telefoon, naar de tablet. Maar die blijven nog even in de tas. Het is toch wel wat anders hoor, met pen en papier. De ideeën glijden zo het papier op.

Antwerpen lonkt! Ze doemt onverwachts op.

Tijd voor de volgende trein...

My promise

I'm just one voice out here on the Internet, not more nor less. The only ways I have to actively show my discontent is the small amount of buying power I have.

My vow is as follows... I will not be spending my money on companies of which I know that are actively (or too passively)  supporting this whole debacle in Russia.

Currently, the worldwide sponsors for the Olympics are:

• Coca-Cola
• Atos
• DOW
• General Electric
• Mc Donald's
• Omega
• Panasonic
• Proctor & Gamble (many brands)
• Samsung and
• Visa

That's where I'm starting. And I promise to check the delivery chain of stuff I buy. It's about time they own up to their corporate and social responsibilities. Realise that they are subsidizing these morally objectionable olympic games.

To some it might sound stupid, it might not be enough. But you have to take a stand somewhere.

Anyone else joining?

I'm taking a risk with those deep links, let's hope these corporations decide to do something right in stead of coming after me.