Een plek

Geef het een plek! Dat zegt men snel als je ergens mee zit of verdriet hebt.

Geef het een plek? Makkelijk gezegd! Maar welke plek dan? Hoe ga je met die plek om? Bezoek je het vaak? Of ga je het juist vermijden?

Daags geleden, kreeg ik te horen dat m'n bio-pa ernstig ziek was. Een paar dagen later, was het ernstig genoeg dat de wettige erfgenaam acte de présence moest geven. Hals over kop moest de arme jongen terug naar ons geboorte land. Ik heb het met die jongen te doen. We hebben allemaal onze issues met bio-pa gehad, maar hij moest wel gaan. Gelukkig zijn er familieleden ter plekke die hem bij staan in deze moeilijke tijden.

Zij die mij enigszins kennen, weten dat de goede man en ik geen goede band met elkaar hebben. Daar, waren we beiden te koppig voor. Al sinds ik me kan heugen hebben we gebotst, als de twee rammen die we zijn. Geloof me! Het helpt ook niet, als je veel van jezelf herkent in iemand met wie je altijd ruzie hebt. 

Heel wat van mijn uitspraken en voornemens met betrekking tot zijn eventueel overlijden, heb ik de afgelopen dagen herzien en afgezwakt. Van 'ik wil die hele man nooit meer zien' en 'mij hoeven ze niet op z'n begrafenis te verwachten' ben ik beland op 'kon het maar makkelijk en zonder te veel rompslomp.'

Gaan of niet gaan? Waarom gaan en met welk doe? Voor wie ga je? Allemaal vragen die door m'n hoofd malen. Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik kan alleen hopen op iets meer tijd.

Het heeft nog geen plek. Ik zal er plek voor moeten maken.