Antwerpen, stad naar ZIJN goesting

Een tijdje geleden heb ik Johan belooft dat ik zijn tweede boek zou lezen en recenseren. Zodoende bied ik je de eerste recensie aller tijden op mijn weblog, tevens mijn eerste blog in het Nederlands.

 

In zijn boek “Antwerpen, stad naar mijn goesting” biedt Johan Peters ons niet alleen zijn visie op Antwerpen stad en België, maar ook een blik op wat hij heeft moeten meemaken sinds zijn verhuis. Als migrant zijnde, herken ik vele van zijn ervaringen en de onrust en stress die bij zo’n stap horen.

Dit boek is als een gesprek tussen de auteur en de lezer.  Hij balanceert en danst als het ware tussen stereotypen, tegenslagen en route-beschrijvingen zonder zich mee te laten slepen. De schrijver boeit door persoonlijke anekdotes op te nemen in zijn schrijven, zonder al te persoonlijk te worden. Hij weet de minder leuke kanten zodanig te presenteren dat ze niet deprimerend zijn. Ik ben ook niet anders gewend van deze schrijver.

De voor Johan kenmerkende irreverentie, droge humor en doortastendheid komen weer terug in zijn schrijfstijl. Kortom, hij is een Rotterdammer. :)

 

Was er niks aan het boek wat ik minder vond? Jawel. En dat heeft meer te maken met mijn traditionele visie over boeken dan met dit boek zelf. Het is even wennen om emoticons en stukken uit weblogs terug te lezen in boekformaat.

Doen deze punten afbreuk aan het boek? Mijn antwoord daarop is een volmondig NEE. Johan’s schrijftechnieken geven het boek juist zijn luchtigheid.

 

Met “Antwerpen, stad naar mijn goesting,” presenteert Johan een luchtig doorleesboek, perfect voor een middagje in de zon (of een regenachtige middag.)

People with weak bladders shouldn’t travel by bus.

At least that’s the impression we got on the bus from the Netherlands to Germany. There was a toilet on board, but it seems they were hell-bent to keeping it clean.

 

Due to an operation as a child, I don’t always get advance warning when I need to “pass water.” So for me it’s important to have know where all the closest toilets are.

On a train, there’s always a chance of finding the toilet out of order, or flooded. But on a bus, they’re always nice, clean and OPEN. Not so last Monday.

I left home around noon so I could be on time for me bus leaving at a quarter past one. I walked past the toilets at The Hague Central station since I went at home and didn’t feel the need.

Once on board and in route to Amsterdam, still no need. In Amsterdam I know where they have the toilets, but still no need. And so we continue to Utrecht, by the time we get there it’s been three hours since I last visited the facilities, but still no need. Twenty minutes outside Utrecht, I feel the need and walk the few steps to the on-board cabin. Only to find the door locked. Not a disaster, I think, all I need to do is ask them politely to unlock the door.

I get a rant in a language I can not understand about why I didn’t go in Utrecht, too bad he doesn’t speak English or Dutch. As if I would know where the toilets are in Utrecht. Anyway the second driver is so kind as to open the door anyway for me. As soon as I finish, he inspects the cabin and locks it again.

Three hours later, I feel the need again. Not wanting to hear the driver rant again, I decide to wait till somebody else need to go. And yes, an hour later, a young guy needs to go and asks if they could open the door. He doesn't come back, but goes back to his seat. A quarter of a hour later, another guy needs to go, but is sent back to his seat too.

Some time later (my eyes are swimming by now), we arrive at the bus yard in Essen and I see the portable toilets outside. Do they think of stopping so some people can have a bathroom break? No way! As nobody is getting off and no one is waiting, they just press on to Dortmund.

 

Once in Dortmund, I can’t tell you how grateful I was for the American fast-food restaurant they have there. It was €0.50 well spent.

 

If the trip back home is a repeat performance, I will have to start taking the train. It would be a pity as I like the bus-ride otherwise.

Balance

First of all, I’ve missed writing for my blog. And now I will try to set aside time to regularly update.

The past couple of months, I’ve been busy with so many different things, that I’ve lost all balance in my life. Not a good thing to do, but in the past 6 weeks, things have started to normalise. At least, as much as they can normalise for me.

 

On the professional front I can say that one of the most influential projects we’ve been working on, has finally taken place. We virtualized nearly all our servers and moved them off-premises. It took a lot of thinking and planning, but it’s been worth it.

In my private life: I’ve met a guy that summarises all I have been missing on my previous relationships. From long meaningful conversations to just lying together quietly on the beach. It’s helped me bring my life more in balance. Whether this grows into something more than a good friendship or not, at least I’ve had a calm period to ground myself again.

 

I still have some big projects at the office and my different life projects are still on ice, but I’ll get there.

 

Next Monday, I will publish a long overdue review of the book “Antwerpen,  stad naar mijn goesting”  written by my ex-colleague Johan Peters. The book is in Dutch and for once so will be my blog.